Her dilin kendine özgü pelesenk olmuş klişeler vardır...

Her dilin kendine özgü pelesenk olmuş klişeler vardır... Kültürün parçası, iletişimin olmazsa olmazlarıdır... "Görüşmek üzere" bunlardan biridir mesela...

Biri ile konuşursunuz yolda, sokakta... Bir adresi sormuşsunuzdur mesela... Bilirsiniz; bir daha konuşmayacak ya da iletişmeyeceksinizdir. Tam da ayrılma noktasında "görüşmek üzere" dersiniz??? Arkanızı döndüğünüzde siz de içinizde "neden böyle dedim?" diye geçirirsiniz ama söz sarfedilmiş bir kere...

Her ne kadar biraz ayrılık koksa da "kendine iyi bak" da öyledir... Her ne kadar diğerine göre biraz daha yerinde kullanılagelmiş olsa da biraz hüzünlü bir tarafı vardır.


Geçenlerde yolda yürürken dildeki bu ve bunun gibi klişeleri düşünüyordum ve yolun karşı kaldırımından gelen bir arkadaşımı gördüm. Hemen aynı kaldırımda buluşup ayaküstü sohbete başladık. "Hey! Naber? nasıl gidiyor?" klişeleri ile başladık tabii ki...

Birden farkettim ki bu klişeler gündelik dilimizde oldukça kritik noktaları etkileri altına almışlar. Konuşulan konuyu ve diyaloğu bile yönlendirir olmuşlar...

Dilimizin her geçen gün ne kadar zayıfladığını, güçsüzleştiğini düşündüm arkadaşımdan ayrılıp yoluma devam ederken...

"Dilin kemiği yoktur" denmiştir (ki bu da bir klişedir). "Klişeleri ve dildeki yaygınlaşmalarını düşündüğümde, gizliden de olsa kemiksiz dilin nasırlaşan ve sertleşip belki de kemikleşme ideallerinde olabilirler mi?" acaba diye sorarken buldum kendimi...

Ne dersiniz?