SON AY..

Yaşam sürelerimizin bir rakamsal başlığının daha son on ikide birine geldik... Bundan sonrası yıl sonu ve yeni yıl...

Yılın son ayına girerken bu yıl içinde ne çok "ay" dediğimizi "ah" çektiğimizi düşündüm.

Kimleri kaybettik, göçtüler şu fani dünyadan onbir ay içinde... Neler oldu... İçimizi sızısından nefes alamadığımız ne çok "ay" geçtik içimizden, vicdanlarımızdan...

Cem Karaca "doğarken ağladı insan; bu son olsun bu son" demişti... Olamadı... Hala ağlıyor insan... Hala ah çekiyor; ay diyor...

Hep bir umut var ama... En karanlık kasırganın üstünde, kalın bulutların ardında parıldayan güneş gibi buradayım diyor... Elbet bitecek bu yağmur ve fırtına...

O güneşin ve parıltının iliklerimizi ısıtan hayali ile "bunu da atlatacağız" diyoruz ve asılıyoruz yaşama...

Son ay...

Son otuz gün...

Son otuz tane yirmi dört saat...

Aralık geldi...

Bir aralık umudu ve mutluluğu tadar umarım insan;

mutsuzluğun ve kötülüğün at koşturduğu şu fani soyutluğun son ayında...