18 SAAT EKRAN BAŞINDAYDIM, PEKİ BEN NE YAŞADIM?

Sabah uyandım.
Her zamanki gibi çayımı içtim, tostumu yedim ve Presstürk’e yeni haberler eklemek üzere bilgisayarımın başına geçtim.
Sabah saat 06.30 civarı. Bir kanalda eski bir ağa dizisi var. Şivesi bol, entrikası gırla bir dizi. Herkes birbirinden çocuk yapmış, sonra annelerin elinden alınmış, olmayana verilmiş vesaire.
Sürekli ağlayan genç kadınlar ve adamlar… Onlara hükmetmeye çalışan bay ve bayan yanlışlar…
Sonra o bitti, haberler başladı.
Cinayet, yaralama, taciz, tecavüz, yolsuzluk, yoksulluk, şike, bahis, siyasette küfür kıyamet derken bülteni de bitirdik.
O gün evde çalışacaktım.
Çay üstüne çay içiyorum.
Sonra o kadın programlarından biri başladı.
Orada da aşığıyla bir olup, maktulü öldüren kişinin karısı olduğu anlaşılıyordu. Haftalardır o stüdyoda birlikte katili aramışlar oysa. Yalan, dolan, iftira, ciyak ciyak bağırışlar, ahlaksızlık ne ararsan vardı.
Biraz bahçeye çıkmak istedim.
İki kedi sevdim.
Yoksa kendime gelemeyecektim.
Bu kadın programı denilen programların biri bitiyor, biri başlıyordu.
Akşamı ettik.
Akşam haberleri açtım.
Yine cinayet, yine yolsuzluk, hırsızlık, arsızlık… Bir tane iyi haber duymadan ana haber bültenini de bitirdik.
Sonra yeni dizilere geçtik.
Yalılarda yaşayanlarla, o güce imrenenler arasında geçen şehirli dizilerdi bu sefer.
Ancak nedense o yalılarda yaşayanlar pek mutsuzdu. Hayatta hiç yüzleri gülmüyordu.
Yani sanki insana “Zenginlik kötü şey, fakirliğinle mutlu ol” dercesine inceden inceye politik mesaj veriyordu bu diziler.
Aldatma başat konu.
Herkes birbirini aldatıyor.
Özellikle insanların parası varsa, başına gelmedik kalmıyordu.
Geceyi ettik.
Artık her felakete hazırdık. Değil mi ki bu dizilerde hayatın birer aynasıydı, e demek ki yalnız değildik, hepimiz mutsuzduk işte.
Televizyon karşısında paralize edilmiş insanlarız biz.
Tüm değerlerimizin birer birer yok olduğunu izliyoruz.
Buna da zamanın ruhu diyoruz.
Değeri olmayan toplum, toplum olabilir mi?
Bunları düşünürken uyuyakalmışım.