Bekir Coşkun yazdı Eskiden…

Eskiden; bu şehirler bizimdi…

*

Eskiden; minarelerden sela sesi geldiğinde korkmazdık…

Eskiden; camiler ibadet içindi…

*

Eskiden; de kavgalarımız vardı ama kavgalarımız “Vatanı, bayrağı, cumhuriyeti, Atatürk'ü kim daha çok seviyor”diye sürüp giderdi…

Eskiden; inananlar ikiye, şehitler üçe, millet dörde bölünmemişti…

Eskiden; bir tek şehit bile manşet olurdu gazetelerde, adını hangi sokağa, hangi okula vereceğimizi bilemezdik…

Eskiden; acılar hepimizindi…

*

Eskiden; “paşa” denilince “Atatürk'ün askeri” olduğunu bilirdik…

Eskiden; yargıç gördüğümüzde “Nasılsa o var” derdik…

Eskiden; polis milletin polisiydi…

Eskilerin; ülkenin her valisi, her kaymakamı, her memuru bizimdi…

*

Eskiden; “dolar” denilince aklımıza ayakkabı kutuları, çikolata paketleri, elbise torbaları gelmezdi…

Eskiden; hırsız hırsızdı, hiçbir zaman hırsıza “Çalsın ama iş yapsın” denmezdi…

Eskiden; devlet adamları durmadan yalan söylemezdi…

Eskiden; eğitimli, donanımlı, bilgili insanlara saygı duyulur, gazetelerde, televizyonlarda konuştukları zaman bir millet kulak kesilir…

Soytarılara söz düşmezdi…

*

Eskiden; sokakta, durakta, kaldırımda, gülmeyi unutmamıştık…

Eskiden; sofralarda; kimin başına ne geldi, hangi felaketi yaşadı insanlar, nerede canı yandı kadınların-çocukların diye, lokmalar boğazlarımızda düğümlenmezdi…

Eskiden; her birimizin geleceğe ilişkin umutları vardı…

Eskiden; insanlar “Bu ülkeden kaçıp gitmek istiyorum”demezdi…

Eskiden; canımız yine sıkılırdı ama, iki duble rakı, kasetten bir şarkı, durduk yere bir çengi, çoğu dert üzülmeye değmezdi…

 

Yazının devamı için tıklayın >>