‘Sonsuz Diyar’ arayışı; aynı zamanda bir aile dramı, umutsuz bir aşk hikayesi...

Japon sineması kuşkusuz kendine özgü bir sinemadır. Tıpkı kültürünün de hiçbir ülkeye benzemeyen farklı bir kültür oluşu gibi…Elbette bu panorama içinde canlandırma sineması da farklı olacaktı. İşte bu alanda isim yapmış yönetmen Makato Shinkai’nin elinden çıkma bir film. Dün eleştirisini verdiğimiz Küçük Deniz Kızı gibi bu hafta gösterime giriyor. Ve haftayı tam bir animasyon şöleni haline getiriyor.  

Film 17 yaşındaki Suzumi’nin öyküsü. Annesini bizim gibi depremler ülkesi olan Japonya’daki tarihi depremlerden birinde (2011 depreminde) kaybetmiştir; teyzesi Takami’yle yaşamaktadır ve annesini rüyalarında sürekli görüp hatırlamaktan kaçınamaz.

Suzumi okulundaki yaramaz gençler arasında Souta’yla dost olur. Ve günün birinde sahile doğru gidip bir kalıntıyı aramasında ona yoldaşlık eder. Buldukları, sahilde tek başına duran esrarengiz bir kapıdır: içinden geçerseniz sizi bambaşka bir aleme sürükleyen...

O kapıyı koruduğu anlaşılan güç birden bir kediye dönüşür, ortalığa felaket saçan bir yaratık...Örneğin gökyüzünü boydan boya kesen devasa bir alev; sanki birden insanlığa hâkim olan bir solucan...

Bu arada neler neler olur...Bu lanet artık gönlünü kaptırdığı Souta’yı üzerine oturmayı pek sevdiği alçak bir tabureye dönüştürür!.. Evet, aynen öyle...Ama Suzumi onu asla terk etmez; nereye giderse götürür. Gerçi bu çok zor da değildir: Çünkü Souta kendi kendine yürür, koşar, konuşur...Böylece tüm ülkeyi dolaşırlar: Miyazaki’den yola çıkıp bir bölümü yemyeşil bir doğa kadar, artık New York’la aşık atan Tokyo’yu da...

İşte böyle bir film var karşımızda… Belki Walt Disney’in Küçük Deniz Kızı kadar değil; ne o kadar iddialı ne de türleri karıştırma ve oyuncularla animasyonu birlikte kullanma gibi apayrı bir yöne gidiyor...

Ama kendi tarzında tutarlı, özgün bir film... Filmde dendiği gibi bir ‘Sonsuz Diyar’ arayışı; aynı zamanda bir aile dramı, umutsuz bir aşk hikayesi...Tüm bu temalar pastel renklerle; sade, ama estetik bir dünya yaratmayı başarıyor.

Ve dün Küçük Deniz Kızı için dediğim gibi, deprem bu filmin de önemli bir motifi. Çok daha sık anılıyor; hatta kahramanların kimisi için hayatlarının bir parçası; geçmişlerinin bir büyük dramı oluyor. Doğrusu Japonya’da da depremler olduğunu biliyordum; ama böylesine toplumu ve hayatı etkilemiş olduğu konusunda bilgisizdim.

Ve en önemlisi, kendi alanında büyük usta sayılan, ama bizim hiç tanımadığımız Makato Shinkai gibi bir ustayı bize tanıtıyor. Bunun için bile görmeye değer...

NOT: Dün daha uzun yazmıştım (O yazıya bakabilirsiniz). Ama burada da yineleyeyim. Elbette T24 okurları için belki gereksizdir. Ama ben yine de çok genel biçimde, ülkemizin kaderini büyük ölçüde etkileyeceğini düşündüğüm, hepsi ayaklar altına alınmış yasa, adalet, demokrasi, insan hakları, kadın hakları gibi kavramları topluma yeniden kazandırma fırsatını bize verebilecek olan gerekli değişim için buluşmak ve bu şansı ziyan etmemek zorundayız. Öyleyse, pazar günü, herkes sandık başına!..

Atilla Dorsay